Nederland naar de finale. Iedereen wist het zeker. Duitsland naar de finale. Iedereen wist het zeker. Maar het wordt Spanje. Nederland-Spanje. En waar we met Duitsland definitief alle openstaande rekeningen wilden verrekenen, zo staat er met de Hispanjolen al eeuwen een rekening open.

Wij hebben het Wilhelmus. Het oudste volkslied ter wereld. Geschreven in de tijd dat we hier in oneindig laagland een afvallige Spaanse provincie aan het worden waren. Wie niets van de tekst begrijpt van het Wilhelmus, moet zich even verdiepen in die tijd en de geo-politieke verhoudingen toen. Formeel waren we rond 1570 nog trouw aan de Hispaanse vorst.

Met Spanje hebben we dus ook nog een rekening-courant. Bijna 400 jaar oud, maar toch. Laten we het maar gewoon scherp zetten. Want zondag gaat het maar over één ding: winnen. Net als in 1568, in 1572 (de Spanjaarden en 'mijn' Brielle) en tot 1648 toe en waar we elkaar daarna allemaal tegen bleven komen. Den Koning van Hispanje heb ik altijd geëerd. Boeit niet meer. My ass.

Wat een draak was het trouwens gisteravond, Spanje-Duitsland vermomd als halve finale. Brrr. Kopfschmerz. Overbezette linies. Maar dus niet de gedroomde Duitsers waar ik ook zo'n sympathie voor kreeg, maar die het vanavond niet hadden en niet deden. Ausradiert. Auf wiedersehen.

Vrij onverveerd. Los van alle gewicht en geschiedenis. Zondag. Twee rookies. Spanje en Nederland hebben die WK nog nooit gewonnen. Dus zondag is er een nieuwe wereldkampioen aan de erelijst toe te voegen die in 1930 begon bij Uruguay. Dat het Nederland maar moge zijn. Dan eren we die Spaanse koning na afloop. In alle grootheid. Met alle respect. Was getekend: de Prinsen van Oranje.

Kasper van Noppem