Terwijl ik surf, wik en weeg voor mijn dagelijkse blog, probeert onze oudste dochter op piano van 'A Whiter Shide of Pale' te winnen, de grote hit voor Procol Harum uit 1967 van het fameuze duo Gary Brooker en Keith Reid.

Ik heb haar gisteren op YouTube het rammelende zwart-wit filmpje van de Britse band laten zien, maar voor haar was en blijft het simpel: dat liedje is een bewerking van de pianoversie die zij nu onder de knie poogt te krijgen. Geen speld tussen. Sneu. Duhhh.

Met haar ijzeren logica zou de Uruguayaanse spits Luis Suarez nu persona non grata zijn in eigen land. Hij dupeerde zijn team en zijn land met een met 'rood' bestrafte handsbal waardoor hij de halve finale tegen Nederland moet missen. Maar hoe anders zit en ligt het. Suarez is een heilige. Een rode volksheld, als Che. Dankzij zijn handsbal op de eigen doellijn en de gemiste penalty die volgde, kan Uruguay nu voor de derde keer wereldkampioen worden.

Het verschil tussen held en hel is één letter en dus heel klein. Suarez is slim genoeg om dat te snappen. Morgen kan voor hem niet meer kapot, en hij kan ook nog heel veel meer winnen. Een finaleplaats. En dat gevoel maakt de Uruguyanen gevaarlijke tegenstanders. Zij hebben niets te verliezen, wij zitten in de favorietenrol.

Ik zie het al voor me. Luis Suarez die als wereldkampioen terugkomt bij de seizoenspresentatie van Ajax. Benieuwd of we de man met de grote tanden en de tomeloze tuimeldrift dan nog steeds zo leuk vinden. Of dat hij in plaats van een rode held een rode hond is. Scheelt twee letters. Suarez is er niet bij morgen. Maar dankzij hem treft Nederland Uruguay. Leg dat allemaal straks maar eens rustig uit.