Zelden zal de afbladdering en de afgang van een grote voetbalnatie zo heftig zijn geweest als de aftocht van de mooie jongens van Italië gisteren. Met een laatste plaats in de groep is de wereldkampioen van 2006 nu het lachtertje van de WK. Wat een drama.

Er lijken parallellen tussen de afgang van Frankrijk en de vernedering van Italië. Bij beide teams lijken de spelers meer met zichzelf en met hun marketing en andere eigenbelangen bezig, dan met het team- en landsbelang. 'Ze zijn meer bezig met hun uiterlijk dan met het voetbal', zo spoot de Italiaanse bondevoorzitter gif naar zijn narcistische azzurri.

Het doet ook wel een beetje denken aan de ondergang van het Romeinse Rijk. Dat viel niet uiteen door heftige aanvallen van buiten, maar door de rot van binnenuit, door decadentie, verveling, ijdelheid en lamlendigheid. Dat lijkt me precies wat er met het team van Lippi loos was. Geen bezieling, geen zin, geen idee, en te weinig talent. Basta. 

Adrian Borland van the Sound schreef ooit het prachtige 'Winning'. daarin zit een strofe die misschien een reddinsgboei biedt voor Bella Italia: 'when you're on the bottom, you crawl back to the top. Something pulls you up, and a vocie says you can't stop'. Maar die weg is lang. Heel lang. Via Appia.

Fascinerend is en blijft hoe een voetbalgrootheid met zulke grote meneren in zo'n recordtempo zo diep kan vallen. Ik vermoed dat naast ijdelheid en nog wat karakterzwakte en talentverlies ook de door buitenlandse sterren gedomineerde competitie een rol speelt, net als in Engeland.

In de topjaren van bijvoorbeeld Inter kon je vrijwel het hele elftal tot nationaal team promoveren, net als bij Ajax in de jaren '70. Op de zwakke plekken of waar een verdwaalde buitenlander stond, zette je iemand uit een andere ploeg. 'Those were the days', zong Mary Hopkin al. De mooie jongens moeten maar eens echt goed in de spiegel kijken. Zal wel even schrijkken zijn.

Kasper van Noppen